Boeren boer laten zijn
Leewis en De Jong proberen het gebiedsproces in goede banen te leiden. “En dat lukt ook nog’’, zegt De Jong. “Het gaat zelfs steeds beter’’, vult Leewis aan.
Leewis begeleidt meer gebiedsprocessen en wat haar daarbij het meest fascineert is dat ze zelf ervaart hoe het is om als ‘verstokte’ stadsbewoner regelmatig op boerderijen te komen, en te merken dat er een wereld voor haar opengaat. Door zelf letterlijk de afstand te overbruggen snapt Leewis hoe je de ‘kloof tussen stad en platteland’ kan dichten.
Leewis -een verbinder in hart en nieren- kan vooral genieten wanneer ze gedeputeerden koppelt aan de boeren, dat ze met elkaar in gesprek gaan. “Dat dat lukt, er verbinding ontstaat die er eerst niet was en die uiteindelijk wel het verschil gaat maken. Daar ben ik dan wel trots op, ja.’’
Pietjan de Jong komt net bij een veehouder vandaan die hij helpt bij de aankoop van grond. Ook adviseert hij een paar bedrijven met een bedrijfsovername. De Jong: “Het gaat om hun toekomst. Die gesprekken geven mij echt veel energie.” Vervolgt: “Ik ben er alleen maar op uit om boeren boer te kunnen laten zijn. Dat meen ik echt.”
Zijn passie voor de landbouw sluit goed aan bij het gebiedsproces van de boeren in de Ronde Hoep. Er worden volgens hem altijd weer mooie dingen bedacht ondanks de negativiteit rond de sector.
Maak kennis met Martine Leewis en Pietjan de Jong
In gesprek gaan
Het in gesprek gaan is volgens hen een belangrijke eerste stap om invulling te kunnen geven aan de verschillende thema’s. In een gesprek kunnen overheden en boeren meer tot elkaar komen en ontstaat er meer begrip voor elkaars wensen en doelstellingen. Het lukt Leewis en De Jong om de verschillen te doorgronden en zo de ‘kloof’ tussen overheid en boeren te dichten. De Jong:”We zitten er als het ware tussen in.’’
Hij refereert in het gesprek geregeld naar de polarisatie in de samenleving. Ook Leewis heeft het over de commotie, de stress, het niet naar elkaar (willen) luisteren.
Samen proberen ze het verschil te maken, de partijen bij elkaar te brengen. In de overtuiging dat als je dichterbij elkaar gaat staan de scherpe kanten eraf gaan, waardoor je daadwerkelijk tot iets komt.
Leewis vertelt dat ze Pietjan af en toe zelfs citeert: “Dat gebiedsprocessen zijn bedoeld om de medemenselijkheid weer in het gesprek te brengen.’’ Pietjan: “Het is een tijdrovend en intensief proces. Maar ik wil wel zeggen dat de gesprekken ergens toe moet leiden.’’ Daar is Leewis het helemaal mee eens.
Hobbels en knelpunten
In de begeleiding van het gebiedsproces zijn er nog veel hobbels te nemen en lopen ze tegen allerlei knelpunten aan. “Boeren willen wel veranderen, maar de overheid heeft niet in de gaten hoeveel ze zelf nog moet veranderen”, kopt De Jong in.
Leewis bevestigt het statement met een kort, maar begrijpelijk college bestuurskunde: “Het is de kloof tussen de systeemwereld (overheid ) en de leefwereld. De overheid met z’n eigen taal, procedures en logica. Het is wat Pietjan zegt; ze hebben ook wat te leren. Welkom bij ons in de Ronde Hoep, in de praktijkschool waar ze kunnen zien hoe het er echt aan toe gaat. Gelukkig komen we steeds meer ambtenaren tegen die de stap zetten, nieuwsgierig zijn, maar als ze dan naar huis gaan lopen ze weer door die draaideur de systeemwereld in”, concludeert Leewis.
Ze noemt als voorbeeld het versnellingsgeld van bijna één miljoen dat al een jaar op de bank staat bij de provincie Noord-Holland. “We krijgen het niet los - want het is staatsteun etc, etc. Van versnellingsgeld is al lang geen sprake meer.’’
“En dan vergeten we nog het vertrouwen, de grootste barrière’’, aldus De Jong.
Toch zijn de begeleiders niet te stoppen in hun enthousiasme voor het gebiedsproces. De polder betekent voor hen niet alleen werk, maar het polderlandschap biedt ook een uitlaatklep. Zo gaat Leewis iedere dag naar buiten, maakt lange wandelingen met de hond. De Jong zoekt het water op om te roeien op de Vecht.